De overname van Manchester City

Alles wat mooi is aan Manchester City

Maine Road, Oasis & Blue Moon zijn termen waar menig voetballiefhebbers hart sneller van gaat kloppen. Voorheen was Manchester City een pracht club, die in de schaduw stond van grote broer Manchester United. Kenmerkend voor de voetbalclub het Sky Blue shirt, maar vooral dat prachtige Maine Road. De in een woonwijk gelegen oldschool Engels stadion was een verademing om naar te kijken. Helaas is Maine Road niet meer de thuishaven van Manchester City, en Manchester City is ook drastisch veranderd.

Het is een van de vele Engelse voetbalclubs die is gecommercialiseerd, er is bijna niks meer over van het prachtige Manchester City van vroeger, een gemis als je het ons vraagt. In dit blog gaan we dieper in op de vercommercialisering van de voetbalclub uit Manchester, in onze ogen één van de boegbeelden van alles wat mis is met het hedendaagse voetbal.

Terug naar het begin van The Citizens

Stel je voor, je club speelt jarenlang wisselvallig en promoveert en degradeert regelmatig. Na promotie naar de First Division (vroegere Premier League) speelt je club twee matige seizoenen maar weet zich te handhaven. Het derde seizoen verloopt alleen geheel anders. Ze beginnen steeds meer te winnen en de concurrenten, waaronder de titelfavoriet, blijven achter. Op de laatste speeldag sta je gelijk met je grootste rivaal en een lastige uitwedstrijd in het St. James ’park van Newcastle United staat op het programma.

Met een 4-3 overwinning en een verlies van aartsrivaal Manchester United sleept je club het kampioenschap binnen. Dit overkwam Manchester City in het seizoen 1967/1968. Compleet onverwacht en zonder financiële injectie wist de club kampioen van Engeland te worden.

Een fantastisch verhaal wat wel wat wegheeft van Leicester City die een aantal jaar terug, tegen alle verwachtingen in, de Premier League wist te winnen. Dit is voetbal, het spel waar wij met zijn alle zo van houden. Dit was ook voetbal voor de commercialisering, des te mooier de winst van het relatief kleine Leicester City. De voetbalclub steekt met de winst van de Premier League een dikke middelvinger op naar de steenrijke titelfavoriet Manchester City.

Het Manchester City van vroeger…

Een voetbalstadion dat dateert uit 1923 die eindigde met een capaciteit van 35.150 zitplaatsen. Dit is niet eens de helft van het aantal toeschouwers dat Manchester City ooit tijdens een thuiswedstrijd op Maine Road wist te trekken. Tot vandaag de dag heeft Maine Road de ‘’Record Attendance’’ voor een voetbalwedstrijd tussen twee Engelse voetbalclubs.  Op 3 maart 1934 kwamen er namelijk 84.569 mensen af op de kwartfinale wedstrijd tegen Stoke City. Een immens aantal toeschouwers voor een relatief klein voetbalstadion.

Deze bezoekersaantallen laten nog maar eens zien dat Manchester City van oudsher een voetbalclub van het volk is, en het Maine Road paste daar perfect bij. Zelfs in de jaren ’90 waar Manchester City vaak afzakte naar het tweede en soms zelfs derde niveau, bleven er rond de 30.000 supporters wekelijks de wedstrijden bezoeken. Uiteraard zijn dit indrukwekkende bezoekersaantallen aangezien Maine Road allang geen plek meer bood voor 84.000 supporters. Dit wegens restricties vanuit de overheid en de FA. De bezoekersaantallen die Manchester City in deze donkere jaren wist te behalen zijn meer dan drie keer zo hoog dan het gemiddelde aantal toeschouwers in deze Engelse divisies. Dit alles zegt iets over het vroegere Maine Road en helemaal het vroegere Manchester City…

De verkochte ziel van The Citizens

Maine Road was een typisch Engels stadion die uiteraard midden in een woonwijk stond, het ademde Engels voetbal. De stands grensde aan woonhuizen en de bijbehorende oldschool Engelse uitstraling maakte dit stadion een decor voor een prachtige voetbalbeleving.

Zelfs voor de overname en de miljoenen euro’s werd er besloten dat het Maine Road plaatst moest gaan maken voor een nieuw stadion. Maine Road moest ondanks veel protest vanuit de aanhang, plaats gaan maken voor het City of Manchester Stadium. Een van origine atletiekstadion voor de Olympische spelen van 2000 die uiteindelijk niet eens gehost werd door de stad. In overleg tussen The Citiziens en de stad Manchester werd het stadion na wat andere evenementen omgebouwd tot een voetbalstadion en werd dit de vervanger van het prachtige Maine Road.

Overname van Manchester City

In 2007 was de eerste overname een feit. Een rijke Thai nam voor miljoenen euro’s een meerderheidsaandeel in de voetbalclub uit Manchester. Na wat miljoenen in de selectie te hebben gepompt bleven de resultaten dat seizoen uit. Het daaropvolgende seizoen begon de echte overname van de eigenaren zoals we die vandaag de dag kennen. De Abu Dhabi United Group neemt Manchester City over en vanaf toen werd er met miljoenen gesmeten…

Met deze miljoenen werden er wereldsterren aangetrokken en uiteraard zo ook de bijbehorende successen geboekt gekocht. De Premier League werd een aantal keer gewonnen net als de FA Cup en de Community Shield maar voelen deze overwinningen net zo goed als die uit 1967/1968? Wij weten wel zeker van niet, want diep van binnen verlangen de supporters van Manchester City toch ook wel weer terug. Naar hun volksclub maar vooral hun Maine Road. Zonder de miljoenen, de commercie & vooral de toeristen. Toen het voetbal nog voor hun was en hun wedstrijdkaarten nog betaalbaar waren.

Nuance

Begrijp ons niet verkeerd, we focussen ons nu erg op Manchester City. Dit is heel makkelijk aangezien hun op dit moment het Engelse boegbeeld zijn van de vercommercialisering van het voetbal. Als we goed kijken naar de Premier League zien we dit bij nagenoeg elke voetbalclub uit de hoogste divisies. Bijna elke voetbalclub in Engeland kent een steenrijke eigenaar. Voetbal draait niet alleen om voetbal, allang niet meer, het draait om geld en geef ze eens ongelijk.

We moeten kappen met zeuren en gewoon het prachtige niveau aanschouwen en genieten van de voetbalstadions die nog intact zijn. De commercialisering kunnen we niet stoppen, we kunnen wel nog genieten van hetgeen dat nog onaangetast is.